Prolog '(Nie) Zliczone rany'

Dziewiętnastolatka stała pod swoim domem, choć była późna pora i zdaniem jej ojca powinna być już w swoim pokoju. Ale on nie miał pojęcia, że jego córka wyszła przez balkon, by spotkać się ze swoim przyjacielem Lukiem. Był on dobrze zbudowanym chłopakiem. W szkole nie było dziewczyny, która nie zwróciłaby na niego uwagi. Carmen od zawsze się z nim przyjaźniła, ale od niedawna poczuła do niego coś więcej. Oczywiście dziewczyna nie przyznawała się do tego, trzymała tę tajemnicę w głębi swojego serca.

- Leć już mała, Twój tata będzie zły jak się zorientuje - chłopak przejechał ręką po jej biodrze i musnął policzek – byłaś dziś dzielna. Dziękuję.

- Nie masz za co. - Carmen odpowiedziała, po czym poszła w stronę domu.

Zniknęła w ciemnościach. Luk poszedł w swoją stronę, a dziewczyna wdrapała się do swojego pokoju. Przez jej głowę przechodziło milion myśli. Nie była pewna czy zrobiła dobrze pomagając chłopakowi, ale chciała mu pokazać, że jest odważna i godna zaufania. Zsunęła z siebie ubrania i założyła koszulę nocną. Chciała już wskoczyć do łóżka, ale przeszkodził jej krzyk ojca.

- Carmen Reyes! Carmen! Natychmiast do mnie!

Dziewczyna posłusznie zeszła na dół do salonu, gdzie siedział jego ojciec w asyście dwóch funkcjonariuszy.

- Dobry wieczór.. - szepnęła nastolatka.

Przestraszyła się, gdy zobaczyła mundurowych. Miała nadzieję, że to nic wspólnego z jej dzisiejszą przygodą.

- Nie wiem czy taki dobry panno Reyes. - powiedział poważnie jeden z mężczyzn – Dziś widziano Luka Stonsa w okolicach starego gimnazjum. Znasz tego chłopaka? Może wiesz gdzie teraz jest?

- Znam. Chodzimy razem do szkoły, ale nigdy nie utrzymywałam z nim większych kontaktów. Nie interesuje mnie jego życie.

Carmen profesjonalnie potrafiła kłamać, każdego dnia wykorzystywała swoją umiejętność względem swojego ojca i matki. Odpowiedziała, więc bardzo pewnie. Funkcjonariusze zapisali kilka potrzebnych im rzeczy, zadali kilka dodatkowych pytań. Między innymi czy gdzieś wychodziłaś między 20 a 23? rodzice zapewnili dziewczynie alibi. Gdy mężczyźni wyszli dziewczyna szybko chciała pójść do swojego pokoju. Zatrzymał ją ojciec, który szarpnął ją za rękę.

- Siadaj! - dziewczyna posłusznie usiadła na fotelu. - Wiem, że nie było Cię dziś w pokoju w tych godzinach. Czekaliśmy z matką! Masz szczęście, że ci policjanci nie przyszli wcześniej! Gdzie byłaś? - mężczyzna załapał ją mocno za ramiona i potrząsnął.

- To nie Twój zasrany interes!

- Ach, tak? A mam iść im powiedzieć, że jednak nie było cię w tych godzinach w pokoju?

- A idź sobie! Naprawdę mnie to nie obchodzi!

- Byłaś z nim! Z tym Lukiem! Przyznaj się!

Ojciec Carmen robił się coraz bardziej agresywniejszy. Czasami naprawdę przesadzał w swoim zachowaniu. Mężczyzna zamachnął się, aby uderzyć dziewczynę. Carmen zamknęła oczy i czekała na wymierzenie jakiegoś ciosu. Małe uderzenie albo i większe. Ale nic, tylko cisza. Otworzyła oczy i spojrzała na ojca. Na jego dłoń wiszącą w powietrzu tuż przy jej twarzy.

- Wynoś mi się stąd, nie chce cie widzieć na oczy!

Dziewczyna jak najszybciej pobiegła do swojego pokoju, zatrzasnęła za sobą drzwi. Wskoczyła do łóżka przykrywając się kołdrą. Wzięła telefon do ręki, a tam wisiała wiadomość od Luka „Naprawdę byłaś dzielna, jestem z Ciebie dumny. Jak tak dalej pójdzie to daleko razem zajdziemy :-*”.